- ¿Cal é a diferencia entre a música popular e música folk?La música popular es un conjunto de
géneros y estilos musicales que, a diferencia de la
música tradicional o folclórica, no se identifican con
naciones o
etnias específicas.
- ¿Qué grupos de música folk galega coñeces?Milladoiro Doa Os Cempés Pallamallada Chouteira Na lúa A Quenlla Luar na lubre Fuxan os ventos Fía na roca Berrogüeto Brath....- ¿Qué relación ten Dorothé Schubart coa música galega?recolleu cancións tra
Dorothé Schubart desempeñaba desde 1971 a cátedra de harmonía e contrapunto na Academia de Música de Lucerna, en Suíza. Desde este posto desenvolvera unha intensa tarefa de investigación da música popular europea, dedicándose especialmente á zona dos Balcáns e do Cáucaso, así coma aos cancioneiros de Alemaña e de Francia. A partir deste material elaborou o volume “O Canto Popular en Europa”, que analizaba as formas que adoptaba a música do pobo ao longo do continente, e que foi publicado en 1978. Nese mesmo ano, durante as súas vacacións, a profesora Schubart visitou España, onde alguén lle indicou que “en Galicia había un folclore moi rico e que era un país moi atrasado e que aquí se podía traballar”, lembra. E acó chegou. Seguindo a súa vocación, comezou a súa colleita segundo entrou no país, polo Cebreiro. Os seus coñecementos sobre a cultura musical galega e sobre a nosa lingua eran mínimos, e axiña se fixo evidente que precisaba de alguén para comprender os temas e transcribilos, e deste xeito entrou en contacto con Antón Santamarina, catedrático de Filoloxía Galega en Santiago de Compostela.
- ¿Que é una zanfona?
Es un
instrumento musical perteneciente a la familia de los
cordófonos frotados, muy extendido en la música popular europea con numerosas variantes en distintas regiones y épocas.
- ¿E unha requinta?
A
requinta é un tipo de
frauta traveseira típica de
Galicia, máis especificamente das
Terras do Ulla. Naceu como instrumento de acompañamento de formacións típicas de música tradicional con
gaita,
bombo e
tamboril. A súa construción é artesanal, e a madeira empregada adoita se-lo
buxo, aínda que non é infrecuente atopar requintas doutras madeiras nobres, como o
granadillo, ou doutras moito máis cativas como a
hedra.
- ¿E unha palleta?Unha palleta é unha lámina ou láminas situadas na embocadura de certos instrumentos de vento, cuxa vibración permite a emisión do son a través do aire producido polo intérprete.
As palletas están fabricadas con cana, madeira ou metal e existen modalidades que varían segundo o tipo de instrumento.
A denominada palleta batente ou palleta sinxela produce o son a través do roce co propio instrumento e consta dunha soa lámina.
Tamén existe a chamada palleta dobre, na que o son se produce a través do choque entre dúas láminas unidas.
Por último, tamén existe a chamada palleta libre, que vibra co paso do aire por unha abertura, que queda bloqueada poa propia lámina cando non existe columna de aire.
- ¿Qué quere decir un gaiteiro cando di “hai que mollar a palleta”?Cando os gaiteiros queren beber
- Busca información sobre Berrogüeto, Luar na lubre, Milladoiro, Fuxan os ventos, Os Cempés e A Roda.BERROGÜETO
Son siete músicos: Anxo Pintos, Isaac Palacín, Quico Comesaña, Quim Farinha, Santiago Cribeiro, Guillermo Fernández y Guadi Galego.El grupo de Berrogüeto (que significa "el grito de los oprimidos") inició su aventura musical hace más de 10 años (1996) con el propósito de ofrecer a la audiencia mundial algo que fuera diferente e innovador. Su primer álbum se llamó "Navicularia" y fue un éxito entre la crítica, incluso al año siguiente de su formación, Berrogüeto recibió el premio de la Asociación de la Crítica Alemana compartido con Ry Cooder.
LUAR NA LUBRELuar na Lubre es un grupo gallego de música celta.
- Luar significa en gallego resplandor de la luna; lubre era una especie de bosque mágico para los celtas.
A lo largo de su carrera como formación musical ha difundido y valorado la cultura y música gallega, llevándola a lugares recónditos del mundo. Un gran amigo y propulsor de la música de Luar na Lubre fue Mike Oldfield, quien quedó enamorado del mítico tema "O son do ar" (El sonido del aire; compuesto por Bieito R. de LNL) y de las interpretaciones maravillosas de Rosa Cedrón. En 1992 Oldfield les propuso colaborar en su gira mundial, y de esta manera les llegó la fama internacional.
Los instrumentos que usan son: gaita gallega (y alguna que otra colaboración con uilleann pipe), acordeón diatónico, violín, flautas y whistles, chelo, guitarra acústica, bouzouki, pandereta, bohdran y percusiones; junto con la voz de la cantante portuguesa Sara Louraço Vidal, que entró para sustituir a la emblemática vocalista y violonchelista Rosa Cedrón, que decidió dedicarse a su carrera en solitario.
Luar na Lubre resalta la cultura gallega con temas tradicionales de la zona, aunque no se quedan fuera de las influencias celtas de países con tradición musical similar, como Irlanda, Escocia o la Bretaña francesa. Este grupo también tiene conciencia y compromiso social con la actualidad.
Desde 1986 el estilo y tendencias del grupo ha evolucionado mucho, refinando su sonido de estudio y consolidando la que es su mejor baza: el directo.
MILLADOIRO
Milladoiro es un grupo gallego de música folk, nacido a finales de la década de 1970 de la unión de la formación tradicional Faíscas do Xiabre con los músicos Antón Seoane y Rodrigo Romaní. Se forma en torno a una cultura ancestral y a la canción celta, recuperando la tradición y el sonido de instrumentos como la gaita, el clarinete, la ocarina o el bouzouki.
Su primer concierto fue el 15 de mayo de 1979 en el Colegio Salesianos de La Coruña (Galicia). Su versatilidad, demostrada no sólo en sus trabajos como grupo, sino en otras producciones y colaboraciones, les sirvió para ganar un Premio Goya en 1986 por la banda sonora original de la película La mitad del cielo, de Manuel Gutiérrez Aragón, así como diversos premios y reconocimientos oficiales de la Junta de Galicia (Premio Castelao 2004) y de otras organizaciones. Sin duda, Milladoiro es uno de los principales embajadores de la cultura gallega por todo el mundo, además de participar en el campo de la fusión e investigación de nuevas formas artísticas.
Discografía
- 1979 - A Galicia de Maeloc;
- 1980 - O Berro Seco;
- 1982 - Milladoiro 3;
- 1984 - Solfafría;
- 1986 - Galicia no país das Marabillas;
- 1987 - Divinas Palabras;
- 1989 - Castellum Honesti;
- 1991 - Galicia no Tempo;
- 1993 - A Vía Lactea;
- 1993 - A Xeometria da Alma;
- 1994 - Iacobus Magnus;
- 1995 - Gallaecia Fulgit;
- 1995 - As Fadas de Estrano Nome (Directo);
- 1999 - No confín dos verdes castros;
- 1999 - Auga de Maio;
- 2002 - O niño do Sol;
- 2002 - Adobrica suite;
- 2005 - 25;
- 2006 - Unha estrela por guía;
- 2008 - A Quinta das Lágrimas
Formación
En su formación original, Milladoiro estaba compuesto por:
- Rodrigo Romaní: Arpa Celta, Guitarras, Bouzouki, Ocarina y Voz.
- Xosé V. Ferreirós: Gaita, Oboe, Uillean Pipes, Whistles, Mandolina y Bouzouki
- Nando Casal: Gaita, Clarinete, Whistles, Cromorno.
- Xosé A. F. Méndez: Flauta Travesera, flautas de pico
- Moncho García: Bodhram, Tamboril, Percusión.
- Laura Quintillán: Violín.
- Antón Seoane: Guitarra, Acordeón, Teclados.
FUXAN OS VENTOSAló polo ano 1972 un grupo de rapazas e rapaces, que cantan asiduamente no coro do seu colexio en Lugo, deciden formar un grupo de música folk sen máis intención que a de divertirse. O grupo faise chamar Folk 72 e, como tal, participa no III Festival As San Lucas de Mondoñedo (Lugo), un dos máis importantes do momento, en outubro do mesmo ano. Tras acadar o primeiro premio coa canción “Fuxan os ventos”, o grupo adopta ese título como nome próprio e comeza a realizar actuacións en colexios, festivais, aldeas e vilas, primeiro da provincia de Lugo e logo do resto de Galiza.
No ano 1973 Fuxan os Ventos participa no III Festival Ría de Ares, en Pontedeume, gañando novamente o primeiro premio. No 74 participa noutros certames en Ferrol e Madrid, acadando sempre o recoñecemento da crítica e da prensa especializada.
O seu repertorio, inicialmente formado por música folk universal e música popular galega, vai pouco a pouco inclinándose cara esta última, tanto na súa vertente estrictamente popular coma na de composición própria. O contacto coa realidade musical do país, a través das actuacións en núcleos rurais illados, fainos conscientes de que existe un riquísimo patrimonio cultural-musical descoñecido para grande parte da sociedade galega que cómpre dar a coñecer. As próprias actuacións en lugares e aldeas permítenlle ao grupo 'recoller' centos de cantigas que os vellos e vellas do lugar gardan na memoria e que irán incorporando ao seu repertorio. Paralelamente, a maduración persoal dos membros do grupo fainos conscientes da realidade socio-política galega e van adquirindo un compromiso cada vez maior, que se traduce na paulatina incorporación de cancións de denuncia desa realidade: poemas próprios e doutros autores e autoras son musicados polo grupo, sumándose deste xeito a outros colectivos que loitaban na mesma liña de oposición á dictadura e de reivindicación dun pobo, dun idioma e dunha cultura própria.
Nestes anos a banda participa activamente na montaxe e representación dun espectáculo costumista-musical de nome ‘Galicia canta ó neno’, escenificación do xeito de vivir as festas do Nadal en Galiza. Recóllense panxoliñas, aguinaldos, cantos de reis, etc., e, durante os días de Nadal, represéntase o espectáculo por diversas aldeas, vilas e cidades do país. Nel participan, ademáis do próprio grupo, outras moitas persoas e colectivos. A produción percorre Galiza ao longo de varios anos.
Algunhas discográficas amosan interese polo traballo do grupo e, en 1976, asínase un contrato coa discográfica Philips-Fonogram por catro discos: Fuxan os ventos (1976), O Tequeletéquele (1977), Galicia canta ó neno (1978) e Sementeira (1978).
Nesta época, e por mor de múltiples factores (a edición dos discos, a televisión e, moi nomeadamente, a situación socio-político-cultural do país) increméntase dun xeito espectacular a actividade do grupo, que, sen deixar de facer actuacións nas aldeas e vilas do país, leva os seus cantos a Madrid, Catalunya, Euskadi, Lisboa, Bruxelas, París, Zürich, Brest e participa dous anos consecutivos (1978 e 1979) no mítico Festival Interceltique de Lorient (Franza).
En 1979 Fuxan os Ventos grava o seu cuarto disco (Sementeira, Philips-Fonogram) e prodúcese o auténtico boom musical do grupo: as súas actuacións multiplícanse tanto en Galiza como no resto do Estado (Madrid, Barcelona, Bilbao, San Sebastián...) e en moitas cidades europeas (París, Londres, Zurich, Bruxelas, Lisboa, Porto, Brest, Lorient...). Nos anos seguintes (1979-1985) o grupo realiza unha media de cen actuacións por ano e, en moitas delas, logra reunir miles de persoas, nun fenómeno só reservado até daquela a figuras de primeira fila.
En 1981 o grupo grava con Ruada o seu quinto disco, Quen a soubera cantar, nun intento de apoiar o primeiro selo discográfico galego.
Os compoñentes de Fuxan os Ventos foron variando dende os seus comezos por diferentes circunstancias, chegando a pasar polo grupo até trinta persoas. A comezos do ano 1983 prodúcese a última e definitiva modificación do grupo, abandonándoo dous dos seus compoñentes e incorporándose un trío de música tradicional. Isto vai repercutir nunha maior calidade nos arranxos e na interpretación do seu repertorio.
|  |
Desta nova etapa é fidel reflexo o sexto disco, Noutrora, gravado no ano 1984 con Fonomusic. Desde estes anos até 1989, o grupo segue co mesmo ritmo de traballo, aumentando as súas actuacións fóra de Galiza, abríndose a circuitos novos. Tocan en Durango (1983) nun Galeuzca musical; na Universidade Popular de Jaén (1985), ou no festival de Agapito Marazuela, en Segovia (1989), na que sería a súa última actuación pública.
Dende esa data até a actualidade, o grupo permanece inactivo de cara ao público, sendo a causa fundamental desta interrupción a imposibilidade de compatibilizar a actividade profesional de cada unha das persoas que o forman co tempo e dedicación que precisaba unha formación das características de Fuxan os Ventos. Só nalgunhas ocasións rompe o grupo o seu silenzo: en maio de 1993, para actuar na Festa Labrega de Láncara (Lugo) organizada polo Sindicato Labrego Galego (SLG) para celebrar a supresión da 'cota empresarial agraria', longa loita do mundo rural galego do que Fuxan os Ventos sempre se sentiu partícipe; e en maio de 1997, en Lugo, para celebrar o 25 aniversario da asociación Auxilia, coa que Fuxan sempre colaborou.
Esta actuación é fundamental para que o grupo se decida a preparar un novo traballo, que cristaliza nun disco que sae á rúa en abril de 1999: Sempre e máis despois (Fonomusic). O elepé, que producen os próprios membros de Fuxan os Ventos, componse na súa totalidade de pezas tradicionais tanto de recollida própria como tiradas de cancioneiros, e nel a riqueza de arranxos e a calidade interpretativa e de gravación consolida unha interesante evolución iniciada polo grupo no anterior disco (Noutrora), que sen deixar de ser tradicional e sen abandonar o seu timbre característico, integra instrumentos, sons e técnicas actuais.
No 2002, Fuxan os Ventos edita o seu último traballo discográfico até a data, Na memoria dos tempos, con romances e melodías de cancioneiros tradicionais. O disco serviu tamén para reivindicar a memoria dun feito que non debe repetirse nunca máis: a catástrofe do Prestige, participando tamén nos concertos expansivos que se realizan en todo o país.
En 2007 participan no proxecto colectivo Pelo Gato 24, e en agosto dese mesmo ano actúan no Festival de Pardiñas (Guitiriz) cun pequeno repertorio, facendo o pregón-presentación da Feira de Artesáns. A repercusión desta actuación e a satisfacción do grupo ao reencontrarse co público son decisivas para facer Terra de Soños.
Na actualidade, os compoñentes de Fuxan os Ventos son Carme Vázquez, Xoán L. F. Saavedra, Tereixa Novo, Alfonso Fernández, Moncho Díaz, Maruxa Fociños, Antón Castro, Xosé Vázquez e Pedro Lucas.
OS CEMPÉS
Comezaron como tantos outros grupos: no instituto, nos recreos e faltando a algunha clase para poder tocar ás agochadas ou non tanto. Carlos Zaera e Óscar Fernández, collían o acordeón e a gaita e soñaban musicalmente, non cos ditames da música pop e rock que invadían os institutos, senón co patrimonio musical da terra, como facía daquelas Milladoiro ou Fuxan os ventos. Dez anos despois, Carlos xa non está aquí para ver que o pé que avanzou con aquel soño de estudante deu lugar aos "Os Cempés" que acaban de presentar o seu cuarto disco "Moe a moa".
Este nadal as tendas de músicas ofrecían entre os seus títulos un directo moi directo. Era "Moe a moa" o cuarto e último traballo de "Os cempés". Gravado no Auditorio de Castrelos en Vigo o pasado 26 e 27 de setembro, o novo traballo amosa un camiño xa iniciado en "Circo Montecuruto" pola formación. Con "Moe a moa" continúan a darlle máis protagonismo ao esquema clásico do rock&roll que arrola os ritmos da música tradicional galega. "Moe a moa" inclúe tamén as incorporacións de José Piñeiro e Cabe García á batería e á guitarra eléctrica que imprimen unha nova dirección no camiño emprendido anos atrás por Carlos Zaera e Óscar Fernández.
O primeiro péFoi en 1983 cando Carlos Zaera e Óscar Fernández decidiron cumprir co seu soño adolescente e crear un grupo no que puideran facer sonar o seu acordeón e a súa gaita emulando a "Milladoiro", "Gwendal", "Bleizi Ruz", "Fuxan os ventos"... grupos que estaban a manter e a actualizar o patrimonio musical dos seus pobos. Foi así como naceron "Os Panxolos" que uniu aos dous amigos e que foi a semente de "Os Cempés".
Anos máis tarde, en 1988, liados por Antón Varela, cunha furgoneta, escasos medios e catro pesos no peto iniciaron unha viaxe a Saint Chartier, do que volveron co público metido entusiasmado e un par de galardóns que deron azos ao grupo.
Segundo péFoi así como entraron no grupo Beto Niebla, Pablo e Serxio Ces, tamboril, voz, pandeireta e bombo. É neste momento cando o quinteto pasa a chamarse pola primeira vez "Os Cempés" e comezan unha nova singradura que dura até hoxe.
1995 é un ano importante para o grupo por bos e malos motivos. Foi nese ano cando editaron o seu primeiro disco "¡¡Opa iii!!" que tivou moi pouco callado en Galiza, aínda que non en circuítos europeos. E precisamente, vendo os créditos dese primeiro e curioso traballo (porque foi gravado en directo) figura o artesán Antón Vamonde como único gaiteiro. Precisamente foi nese ano, e xusto antes da súa edición, cando Carlos Zaera fina nun accidente de tráfico.
"¡¡Opa iii!!" forma, xunto co segundo traballo "Capitán Re" a primeira etapa musical dos Cempés. Caracterizada por interpretar temas tradicionais (as pezas de autor chegan da man de Óscar Fernández) presentan un son que recorda ao das verbenas da aldea, aos pasodobres, en resumidas contas, un estilo musical que serve como unha maneira de loitar para manter a tradición viva.
Terceiro pé... Tras a xira do segundo disco os músicos Pablo Cés e Beto Niebla deciden abandoar a formación. Un feito que obriga a un replantexamento interno do grupo, que pronto encontra o seu novo camiño coa incorporación do baterista Toni do Jaz, que chega dos ambientes roqueiros ferroláns. Nace así "Circo Montecuruto", que é o segundo disco de estudo, terceiro da formación, que contou coa presenza de Uxía Pedreira, Pancho Álvarez ou os Metais Preciosos.
No entanto, resulta curioso esa forma de reinventarse a si mesmos. E dicimos reinventarse pola nova polifonía creada cos clarinetes, saxos e da batería sen perder a mesma materia prima que os fai característicos: as mazurcas, os pasodobres e as xotas. Os Cempés volvían amosar que era posíbel escoitar e ver a música de sempre desde un punto de vista diferente.
"Circo Montecuruto" non tiña un nome casual. O terceiro traballo tiña algo de circo, que era o que achegaba a outra nova incorporación do momento, o baixo eléctrico de Óscar Painceiras.
... e os "Cen-pés" Con todo este longo percorrido Os Cempés abren o 2004 con "Moe a moa", un novo traballo que marca un punto máis neste camiño iniciado hai dez anos, con pés diferentes, con pegadas de diferente calado, son e duración, mais sempre co mesmo obxectivo: tocar para manter a tradición viva.
A RODABIODISCOGRAFÍA A Roda naceu dun grupo de amigos que se xuntaban a cantar arredor dunha mesa redonda na taberna, de aí o nome.
Era este un banquete festivo ao carón do viño, nunha época e nun país onde convivía esta tradición tabernaria cos efectos da normalización, que comezaban a dar resultados tamén no eido musical, eido que precisaba ter representación tamén no ámbito da cantiga de taberna. Estes feitos, xunto ao carácter estritamente popular das cantigas galegas que cantaba A Roda, así como da imperiosa necesidade de elaborar un repertorio discográfico de tipo tradicional que reflectise a realidade socio-musical na súa dimensión tabernaria, conseguiron atrae-la atención dunha multinacional discográfica, que neste caso aproveitou o feito de ter unha unidade móbil desprazada en Galiza para gravar un primeiro álbum do grupo, que tivo que artellar todo un repertorio para esta gravación en poucos días, así como artellar unha definitiva e posterior formación en relación ao directo. O carácter ou organigrama daquela formación primixenia, e daquel xermolo tabernario queda de manifesto na rúbrica, a modo de declaración de principios, que figura na contraportada deste mesmo álbum, no que se declara xa o ánimo e a intención de pasalo ben, sen máis concesións que o divertimento e como non que non falte o líquido elemento, que tamén ten o seu espazo neste caso acudindo ao refraneiro popular, todo un manifesto de aprofesionalización por tanto.
Este álbum, que incluía cancións como Pousa, pousa; O andar miudiño ou O gato, conseguiría o Premio da Crítica Galega un ano máis tarde. Foi un éxito de vendas, nun intre de transición política e cultural, que en contrapartida tamén cumpría ser normalizado e normativizado para establecer definitivamente o xénero da cantiga popular.
Produto disto, o grupo acadou un recoñecemento e sona en todo o territorio galego e alén das súas fronteiras. Este éxito provocou que axiña chegase o seu segundo LP, titulado FALEMOS GALEGO, no que se incluían as coñecidas Foliada do Celta e Falemos galego; e posteriormente aparecería o terceiro LP, PRA OS AMIGOS, na liña dos anteriores.
Dende a súa primeira gravación, A RODA viviu un ir e vir constante por tódolos lugares da nosa xeografía, asemade viaxou aos Centros Galegos na Emigración (Venezuela, México, Panamá, Arxentina, Gran Bretaña, Bélxica e outros), onde sempre gozaron dunha boa acollida e recoñecemento.
Despois dunha longa paréntese sen gravar, aínda que se seguían a realizar actuacións en directo, chegou no 1990, o seu cuarto LP, OS MARIÑEIROS, no que aparece a picaresca e retranqueira cantiga Os bistéqueles. Nesta época, entre outubro do 1990 e xuño do 1991, foi o grupo máis votado pola audiencia galega no programa MIRADOIRO.
O seu quinto traballo discográfico, titulado EU TEÑO UN COMPADRE, apareceu no ano 1992. Este disco, xa na era do dixital, significa un punto de inflexión na traxectoria da formación, que renovada e baixo outra dirección, achégase ao eido da composición, tanto musical como literaria, como acontece coa musicación do poema de Fermín Bouza Brey: Eu teño un compadre (que dá título xenérico ao disco), ou ben a incursión no eido da canción autógrafa, que se exemplifica na música e letra de A gaivota.
Posteriormente, no ano 1993 aparece o seu sexto traballo, A RODA RODANDO, escolma ou escolla dos éxitos da formación.
O 24 de febreiro do 1995, a Institución ORDE DA VIEIRA tivo a ben nomear A RODA como mellor conxunto de canción popular galega e galardoou ao grupo cun diploma e a Vieira de Prata á calidade artística. Nese mesmo ano aparece OS QUINTOS, no que se establecerá o organigrama do conxunto musical que informará as obras futuras, diversificado ou bifurcado basicamente en cantiga de autor (textos relativos a personalidades representativas das nosas letras ou ben textos autógrafos) e cantiga tradicional ou popular, xénero vencellado a formación dende o seu berce, e, como é de colixir, inescindible do seu repertorio, tanto discográfico como referente ao directo.
Ademais dos premios antes mencionados, A RODA tamén conta no seu haber, entre outros, cunha Huaca de oro recibida en Panamá no 1994, outorgada á formación en consideración á súa bagaxe musical, así como en recoñecemento do feito de ser un dos poucos grupos galegos convidados a tocar alí. Cómpre mencionar tamén o Premio Luar á Traxectoria Profesional.
As últimas gravacións da formación son: LEMBRANZAS (1995) disco recopilatorio. NA BRANCA NOITE (1996), disco que supón unha homenaxe á gran tradición que ten o xénero da panxoliña, así como á importancia que acadou este xénero no conxunto do cancioneiro popular galego e na literatura galega en xeral. ONDE GALICIA É PORTUGAL (1998). R.C. CELTA - A RODA (1999). AÍ O VÉN (1999), disco publicado e editado en colaboración co Xacobeo 99, no que se inclúen dúas cancións autógrafas que A RODA realiza con motivo do mencionado evento. Estas dúas cancións atópanse tamén no recente O SON DO CAMIÑO (2004). Por último cómpre facer mención da recente edición especial que realiza La Voz de Galicia, baixo a colección Son de Galicia do disco PRA OS AMIGOS
Na actualidade o grupo A Roda, ademais de conserva-la esencia que caracterizou ao grupo dende o seu berce e de mante-los presupostos do seu xermolo, roda e xira baixo o obxectivo común de non limita-la súa creatividade e inspiración, agroma a necesidade de chegar onde nunca antes chegara, e zumega entre as súas madeiras a intención de facer unha Roda igual de redonda pero máis grande e totémica, se isto é posible.
GAITEIROS- Budiño, Carlos Nuñez.
GAITEIRAS- Susana Seivane, Cristina Pato.
- ¿Cal é a diferencia entre folk progresivo e folk tradicional’
O folk progresivo utilizase musica de raiz galega e mesmo instrumentos, pero engádense instrumentos non folclóricos como o violin, baixo electrico, bateria...
O folk tradicional basease en instrumentos tradicionais como a gaita , a zanfona, a pandeireta, o bombo...
- Busca o nome de 2 festivais folk galegos.
Festival Folk de Ortigueira
Festival Intercéltico do Morrazo
- Busca información sobre o galjazz (jazz en Galicia) e sobre o trío Abe Rábade.
Desde a década dos 80 vense facendo jazz en Galicia de moi diversas formas , en directo e en vivo con formacions pioneiras como Outeiro, Clunia jazz, Dina 4, Maz Gómez, Xacobe Martinez, Andres Rivas....
Creanse escolas como a Escola estudo dirixida por Suso Atanes, Drops de Kin García e Andrés Rivas , A escola de Miguel Guerra en Pontevedra e o seminario de jazz de Pontevedra de Abe Rábade e Paco Charlín.
Existen en Galicia importantes clubs de jazz como Clavicémbalo en Lugo, Filloa en A Coruña, o Latino en Ourense, Dado-Dadá en Santiago o La Negra Tomasa en Vigo.
*ABE RÁBADE*
abe rábade trío
Abe Rábade _ piano e composición,Nelson Cascais _ contrabaixo e Bruno Pedroso _ batería son os integrantes actuais deste grupo formado en 1996.A banda recibiu en 2000 o 2º Premio no Concurso Internacional de Grupos de Jazz de Getxo (Euskadi). O directo desa noite conforma o debut discográfico do trío: Babel de Sons (2001) (Paco Charlín, contrabaixo e Ramón Ángel Rey, batería).Abe Rábade foi galardoado en 2001 co Premio Tete Montoliú ó Pianista Revelación en España, concedido por SGAE.En 2002, o grupo lanza o seu segundo traballo discográfico, Simetrías (Paco Charlín, contrabaixo e Ramón Ángel Rey, batería). No 2006 ve a luz o seu disco máis recente, Playing on Light (Paco Charlín, contrabaixo e Bruno Pedroso, batería).O repertorio da formación é maioritariamente orixinal, abarcando os máis diversos estilos jazzísticos.
---Unha música que pouco a pouco abriuse camiño e que agora moitos siguen...qué sabemos do rap...
*